System SFR stanowi reaktor o prędkim spektrum neutronów oraz zamkniętym cyklu paliwowym. Zasadniczym celem SFR jest gospodarowanie odpadami wysokoaktywnymi, a w szczególności gospodarowanie plutonem i innymi aktynowcami. Wraz z innowacjami prowadzącymi do redukcji kosztów kapitałowych, zadanie SFR może zostać rozciągnięte na produkcję energii elektrycznej biorąc pod uwagę udowodnioną zdolność reaktorów sodowych do użytkowania prawie całej energii zawartej w uranie naturalnym w porównaniu z 1-procentowym wykorzystaniem właściwym systemom o spektrum termicznym neutronów.

Reaktor typu SFR

Cała seria opcji dot. wielkości reaktora jest dostępna dla SFR, od systemów modularnych rzędu kilkuset MWe do dużych reaktorów monolitycznych o mocy 1500-1700 MWe. Temperatura sodu na wyjściu z reaktora wynosi 530-550°C. Obieg pierwotny może być ułożony w postaci basenu lub w postaci kompaktowej pętli. Mniejsze reaktory stosowałyby paliwo w postaci stopu metalicznego uran-pluton + niewielki dodatek aktynowców z cyrkonem w oparciu o cykl paliwowy z pirometalurgicznym przetwarzaniem paliwa wypalonego w instalacjach połączonych z elektrownią. Większe układy stosowałyby paliwo w postaci mieszanki tlenków uranu i plutonu w oparciu o zaawansowany klasyczny przerób w fazie ciekłej w centrum obsługującym pewną liczbę reaktorów.

System SFR otrzymał najwyższą ocenę w obszarze zrównoważonego rozwoju dzięki zamkniętemu cyklowi paliwowemu, w tym doskonałej gospodarki aktynowcami i powiększeniu zasobów paliwa. Oceniony został jako dobry z punktu widzenia bezpieczeństwa, ekonomii oraz odporności na proliferację i fizycznej ochrony. Jego pierwszorzędnym zadaniem byłaby produkcja energii elektrycznej i gospodarowanie aktynowcami. Ocenia się, że systemy na paliwo w postaci tlenków byłyby możliwe do budowy około 2015 roku.